Senegal, het eerste echte Afrika.

Na 2 dagen te zijn blijven hangen in de Zebrabar, bestijgen we terug onze vriend Lucien om onze tocht verder te zetten op 17/12. Het is vanaf nu meer echt Zwart Afrika, drukke steden, veel brommertjes en veel kraampjes langs de weg, genieten!

We zoeken altijd een klein zandweggetje naast de weg en gaan zo wat off road op zoek naar een mooi en rustig plaatsje om te kamperen. Vanavond is het op een ietwat open plaatsje en dus ideaal voor een eerste BBQ. De volgende ochtend krijgen we bezoek van enkele kinderen die dichter bij ons sluipen. We worden het wel al wat gewoon, ze vragen cadeaus of geld, en blijven geduldig staan. Tijd voor ons om in te pakken dus. Via Tambacounda rijden we verder richting de grens van Mali. We rijden volgens de kaart op een “rode weg” wat toch nog wel oké zou moeten zijn, het is een weg waar je moet slalommen om de putten te vermijden – vermoeiend! - en als we 50km/uur halen is het veel. Onderweg proberen we nog mensen te helpen met een platte band, uiteindelijk nemen we één van hen mee naar het volgende dorp om een garagist te gaan halen. De man in onze auto is onder de indruk ( Els – een vrouw! – aan het stuur, Geert op de achterbank met een pintje..) de man denkt dat Geert een ambassadeur is. 's Avonds maken we een groot vuur na de plaatselijke passanten te hebben begroet.

Het creatief koken lukt ons ook steeds beter. We maken van oud brood ( dat de volgende dag stokoud is) paneermeel en gebruiken dit om de courgettes mee te paneren. Het lijkt hier wel verwennerij want stoofpotjes met 7 verschillende groenten zijn hier dagelijkse kost voor ons...

Er waren niet veel opties om Senegal door te rijden dus kwam de grens van Mali heel snel dichtbij.

De grens met Mali

Op 19/12 vertrekken we in de ochtend naar de grens met Mali in Kidara. Hoewel het maar 60km meer is, is het alweer een weg met putten, bandensporen en heel veel stilstaande auto's met pech.. Tegen 10u45 komen we aan bij het grensstadje. We weten nu dat we zeker geen fiksertje meer willen die alles begint te regelen, we zijn zeker dat we het zelf kunnen en ons vooral het geld willen besparen. We vinden vlotjes politie en douane voor visa en auto te laten afstempelen; allemaal gratis!

De grens bestaat eigenlijk uit een brug over de Senegal rivier. Over heel de brug staan camions aan te schuiven. Personenauto's mogen links voorbij steken, tenzij er tegenliggers zijn wat zorgt voor een mooie samenwerking tussen Geert en Lucien om de auto te draaien, bergop, bergaf, half scheef. Aangekomen aan de andere kant van de brug wordt onze temperatuur genomen uit voorzorg voor Ebola. Iedereen die Mali binnen wil wordt gecheckt. Er hangen ook meer sensibiliseringsaffiches rond Ebola.

In Mali douane en politie opgezocht voor afstempelen visa en een nieuw record is gemaakt: uit de grens om 12u10!

Het valt ons direct op dat Mali een volkser en levendiger land is en dat iedereen heel vriendelijk is. We rijden wat verder van de (toch wel even vermelden: zeer goede weg!) af en komen te staan tussen hele grote oude bomen (baobabs?) , ze lijken recht uit een fantasiefilm te zijn gekomen. Het is een prachtige plaats waar we die avond hebben gestaan. Elke avond worden we verwend met een mooie zonsondergang.

Op 20/12 zoeken we de weg die volgens de kaart langs een rivier komt, en met wat moeite geraken we er. We picknicken er, het is er schoon en rustig. Een kudde koeien passeert onze oever, even later een eekhoorn, veel vogels.. wat wil een mens nog meer (vissen in de rivier voor Geert?)

Daarna op zoek naar hippo's maar de weg is weg. Verder rijden dan maar. Uiteindelijk volgen we de gps en die leidt ons naar een ferry. Voor 3000CFA (€4,5) laten we ons overzetten richting Bamako. Het blijft natuurlijk Afrika en hoewel iedereen behulpzaam is om ons de weg te wijzen lijkt het of iedereen er een andere mening op na houdt. De volgende ochtend wordt het ons pas duidelijk dat onze gps het bij het rechte eind had: waar ze aangaf de brug te nemen (in het echt een spoorweg van een trein over een rivier) was ze dus in haar recht, een auto voor ons neemt ook deze brug en dus wij ook. Overrijden maakte een hels lawaai en we zijn er niet echt gerust op. En onderweg zijn er dan ook nog brommertjes vanuit de andere richting die zich op hun smalste kant houden zodat Lucien kan passeren. Spannend! Eind goed al goed, aan de andere kant waren de Chinezen al druk bezig geweest want lag er een splinternieuwe baan op ons te wachten! (toch zo een 100km lang, daarna weer gravel). Bij het binnengaan van de hoofdstad worden we nog eens onderworpen aan een temperatuurcheck bij een politiepost. Griet test 2x positief maar we mogen gewoon door!!! Allemaal pas de problème!

Bamako: het broeicentrum van uitlaatgassen en brommertjes

Op 22/12 komen we aan in de hoofdstad, en wat een stad! Het lijkt een mierennest van brommertjes die de stad heeft overspoeld op een onbewaakt moment. Iets na de middag komen we aan in de Sleeping Camel, een auberge waar we binnen de muren onze tent kunnen opzetten volgens verschillende bronnen. Bij aankomst zijn we wel wat teleurgesteld aangezien er slechts 4 kleine parkeerplaatsjes zijn. Het is er krap, en zeker als een uur later nog 2 grote UMI's (zoek maar op op Google afbeeldingen) de parking op draaien. We besluiten morgen andere oorden op te zoeken.

Na een tip van een gids belanden we in Siby, 50 km ten zuiden van Bamako. Er zouden watervallen zijn, een echt toeristische trekpleister werd er ons gezegd.

In Siby beginnen we richting watervallen te rijden, over de weg moet je je niet zo veel voorstellen: een hobbelige zandweg, met al wel eens een diepere put, dan weer grote rotsen die de weg vormen, dan weer los zand en ga zo maar door: 3 uur aan een stuk langs geitenpaadjes. Hoewel we aan iedereen onderweg de weg naar de watervallen hebben gevraagd en iedereen “rechtdoor” bleef zeggen zetten we onze zoektocht om 16u stop en keren terug langs die etter van een weg naar Siby. Wat een ontspannende rustdag moest worden werd een lange dag in de auto zitten...

We overnachten bij Abou die ons verlekkerd met de watervallen die oh zo mooi en groot zijn en uitkomen in een vijver waar je kan in zwemmen....! We verwennen ons (want het is dan ook Kerstavond de volgende dag) door hem te betalen om ons tot bij de watervallen te gidsen de volgende ochtend. Na een rit van 55min dezelfde hobbelige zanderige weg vol met putten blijkt dat we een weggetje aan de rechterkant moesten nemen (we denken dat we het gemist hebben omdat er een kudde koeien de weg blokkeerden) . De watervallen zijn aan de kleine kant en komen inderdaad uit in een uit rotsen gehouwen vijver met helder water. Onze rustdag kan beginnen! Er worden katvissen gevangen, boeken gelezen en eindelijk rust. We slapen iets hogerop aan de watervallen in onze tent. En aangezien het Kerstavond is verwennen we onszelf met vers gemaakte kroketten (jaja, verse puree gerold in ei en vers paneermeel!!!) Kerstavond had even in mineur kunnen aflopen door de vele vreselijke irritante vliegen die ons letterlijk aan het opeten waren, maar gelukkig verdwenen ze van zodra de zon onder ging.

Op Kerstmis rijden we door tot vlak voor de grens van Burkina Faso om hem de volgende dag over te steken.

Super snelle grens met Burkina op 26/12!

We zijn getraind, al zeggen we het zelf! Aan de grens bij Kokolo aangekomen om 12u40. De ene vriendelijke douanier, politieman na de andere, we mogen soms zelfs voor. We rijden Burkina binnen om 14u.

Hoewel we dachten dat dit land armer zou zijn, zien we betere huizen en toch ook meer auto's dan in Mali. We maken een ommetje via Banfora vanavond. Onderweg kopen we een stukje varken dat we grillen op een vuur... mmm beter dan die taaie koeien van voorheen!!

De volgende dag (27/12) wagen we ons nog eens aan een poging tot het spotten van nijlpaarden in een meer wat verder op, maar ze zijn er niet – alweer. Ook hier zouden watervallen zijn en na wat opzoekwerk op het internet zijn ze deze keer wel wat groter! We rijden er naartoe en zijn niet de enigste toeristen in Burkina valt ons op. We genieten van de watervallen en verfrissen ons.

Wat verder zijn de Dômes in Fabédongou, het zijn door water en wind uitgesleten rotsformaties die zorgen voor een mooi kader om in te kamperen. De parkwachter zegt toe dat we er tussen mogen kamperen en nadat de zon onder is en alle toeristen naar huis gaan zijn de Dômes alleen van ons!

De ideale omgeving voor Geert om zijn werkhuis te installeren en een extra schab achteraan in de auto te bouwen voor water.

28 december: Dubbele feestdag

Vandaag zijn we niet enkel een maand samen onderweg maar gaat Lucien ook zijn 300000ste kilometer tegemoet. Rond 10u42 is het zover, 1 km voor Dar Salami en hij doet het goed!!! We stoppen langs de kant om de teller op foto vast te leggen! Dat Lucien er nog maar veel mag rijden!!!

We stoppen in Bobo Dioulasso om er even over de markt te struinen en iets te eten.

In de namiddag tarten we het geluk, er is een grote bermbrand wat wel vaker is voorgekomen. ( vrouwen steken de berm in brand om zo houtskool te hebben om te verkopen) Deze keer is de brand zo groot dat hij ¾ van de weg inneemt. Lucien moet door de overhangende vlammen. Jammer genoeg duikt daarna een kei grote roofvogel naar beneden net als Lucien door de brandende vlammen heen komt, Lucien rijdt de vogel omver, we zien nog net in onze achteruitkijkspiegel de vogel met een smak tegen de weg komen. Hier waren we even niet goed van. Nog voor we konden bekomen staken 3 kleine meisjes de weg over zonder kijken en moest Lucien in remmen gaan slippen, gelukkig zonder ongelukken! Genoeg geluk en ongeluk voor 1 dag!

Ondertussen zijn we aangekomen in Ouagadougou.

Volgende keer meer verhalen!

In ieder geval voor iedereen gelukkig nieuwjaar en tot de volgende WIFI bron!!

groet!