Lieve vrienden van Lucien, het is een tijdje stil geweest op deze blog en dat zal niet meteen veranderen; deze post is meteen de laatste. Soms gaan de dingen nu eenmaal niet zoals je verwacht en gehoopt had, en dat geldt jammer genoeg ook voor deze reis: het is voorbij! Geert is terug in Antwerpen (België), Griet en Els zijn naar Johannesburg (Zuid-Afrika) gevlogen en Gaby en Lucien spenderen de rest van hun dagen op het strand van Cotonou (Benin).
Hoe dat zo gekomen is? Tsja... laten we het houden op verschillende verwachtingen van de reis en kleine onuitgesproken frustraties die opbouwen tot de bom barst. Feit is dat de reis met z'n drieën verder zetten geen optie meer was. Griet en Els alleen met Lucien verder was ook geen optie: 2 grieten alleen door wat louche landen en met de moeilijkste wegen nog voor de boeg? Nee, dank je! Griet en Els nu al naar huis? Nee, dank je - loopbaanonderbreking zonder reden is afgeschaft, dus deze kans krijgen we nooit meer. Geert wou wel zo snel mogelijk naar huis dus een oplossing zoeken voor Lucien en Gaby werd dan het nieuwe avontuur van Griet en Els.
Geregel en gedoe op z'n Afrikaans
Waar we (=Griet en Els dus) ons de afgelopen week en half mee bezig gehouden hebben, was dus: wat doen we met Lucien? Verschepen we hem naar huis? Met alles erop en eraan in een container? Of met alles eruit gehaald als roro (=roll on/roll off met de andere auto's gezellig op de boot)? Of verkopen we hier in Benin? Hoe moeten we dat officieel regelen? En wat dan met Gaby? En hoeveel kost het eigenlijk om een doos met spullen naar huis te sturen? Waar gaan wij naartoe?
Eerste stap: verhuizen naar de stad. Kamperen op 50m van zee en strand - met enkel wat palmbomen ertussen - is super en charmant, maar niet echt praktisch als je dagelijks afspraken hebt in de stad en als je internet nodig hebt (lees: tent inpakken + 11km langs een zeer hobbelige zandweg + 2 à 3 controlepostjes van de politie) Leve guesthouse Cocotiers waar we op de oprit mochten parkeren met free wifi - all day long!
Tweede stap: beseffen dat we in Afrika zitten. Je kan hier niet zomaar een shipping bedrijf binnenstappen en vragen wat de boot naar Antwerpen kost. Nee, dat moet allemaal via een "transitaire" die voor jou "alles" regelt. Dat betekent verschillende afspraken die al dan niet op de afgesproken tijd doorgaan en die al dan niet willen begrijpen dat wij willen weten waarvoor we betalen, en dat we verschillende opties (container en roro) willen... en die dan mijlenver uit elkaar liggen qua prijs... Zeer frustrerend allemaal: iedereen wil wel helpen, maar concrete antwoorden zijn hier zo moeilijk te krijgen... vele mogelijke als... als...-scenario's. En dat allemaal onder een brandende zon bij +-30ºC.
Eind goed, al goed!
Soit, dat is misschien genoeg gezeur. Het goede nieuws: alles is goed gekomen! Op een avond gingen we uit eten (hadden we wel verdiend) en werden we aangesproken door een Gentenaar die blij was om Vlaams te horen. Een pintje later bleek Herman zeer geïnteresseerd in Lucien en zo ging alles ineens heel snel! Geen gedoe meer met transitaires, Lucien en Gaby blijven samen aan de zee wonen waar ze zich in hun nopjes voelen! (Wil je eens op bezoek? Ze wonen in de rue Barack Obama, zijstraat van de route des pecheurs in Cotonou - Herman heeft altijd wel een Duveltje koud staan.)
En nu kunnen wij eindelijk vertrekken voor onze "tweede" reis. Vandaag - maandag 19 januari - zijn we naar Zuid-Afrika gevlogen - merci, tante Betty voor alle hulp! Waarschijnlijk doen we er ook nog Namibië bij... Maar die avonturen kan je af en toe verder volgen via de persoonlijke facebook van Griet en Els, want vanaf nu is de reis zonder Lucien...
Beste vrienden van Lucien, bedankt voor het volgen van onze avonturen en bedankt voor de steun en hulp de afgelopen dagen! Het ga jullie goed in het koude België! Weet dat Lucien een goede thuis gevonden heeft! (En als Herman of zijn zoon nog eens een foto doorstuurt van zijn dolle avonturen in Pendjari Parc, laten we het zeker weten)
Bye bye
